υπερσπληνισμός

ο, και υπερσπληνία, η, Ν

ιατρ. κλινικό σύνδρομο που συνδυάζει παγκυτταροπενία τού περιφερειακού αίματος με αδιατάρακτη τη λειτουργία τού μυελού τών οστών και σπληνομεγαλία, θεωρούμενη ως εκδήλωση υπερλειτουργίας ή δυσλειτουργίας τής σπλήνας.

[ΕΤΥΜΟΛ. Αντιδάνεια λ., πρβλ. αγγλ. hypersplenism < υπερ-* + σπλήν, -ηνός + κατάλ. -ισμός*].